నేనేం మాట్లాడుతున్నాను?
NOVEMBER
19, 2014
ఒక మనిషికి, తన స్నేహితులతో-
అది ఒక్కరో, ఇద్దరో, నలుగురో- లేదా తనకు చెందిన రోజువారీ గుంపుతో మాట్లాడటంలో ఏ ఇబ్బందీ ఉండదు. కానీ అదే మనిషి, ఒక పదిమంది తననే గమనిస్తున్నారని
తెలిసినప్పుడు మాట్లాడటానికి
తడబడతాడు. ఎందుకంటే అది తనకు అసహజమైన స్థితి. అలాంటి స్థితిలో కూడా సహజంగా మాట్లాడగలిగేవాళ్లే ఉపన్యాసకులుగా రాణిస్తారు.
కానీ నేను మాత్రం అలా మాట్లాడలేను. మాట్లాడటానికి ఉపక్రమించగానే
నా చేతులు వణుకుతాయి, లోపలి నరాలు ఊగుతాయి. దీన్నే చాలామంది స్టేజ్ ఫియర్ అంటారు. అందుకే ఎక్కడైనా నాకు ఆవేశం తన్నుకొచ్చినప్పుడు కూడా మాట్లాడటానికి జంకుతాను. అలా మాట్లాడాలనిపించీ, ఎందుకొచ్చిందిలే అని వదిలేసిందాన్ని ఇక్కడ రాయడం కోసమే ఇదంతా చెప్పడం!
మొన్న మే 31, జూన్ 1 (2014) తేదీల్లో కర్నూలు ‘కథాసమయం’ మిత్రులు ఒక సమావేశం ఏర్పాటుచేశారు.
అందులో విడతలుగా చర్చకు పెట్టిన కొన్ని అంశాలు ఉన్నాయిగానీ దానికంటే ముఖ్యమైంది ఆంధ్రప్రదేశ్ విభజనకు ముందు జరిగిన చివరి సమావేశం కావడం దాని ప్రత్యేకత! దానికి అన్ని ప్రాంతాలవాళ్లూ వచ్చారు. కొందరు కొత్తగా పరిచయమయ్యారు; మరికొందరు పేర్లుగా మాత్రమే తెలిసినవాళ్లు
ముఖాలుగా పరిచయమయ్యారు.
ఈ పర్యటనలో నావరకూ ముఖ్యాంశం: కర్నూలు నగరాన్ని మొదటిసారి చూడటం! కొండారెడ్డి బురుజును ఎక్కకుండా తిరిగిరాకూడదనుకున్నాను, ఎక్కాను. టీజీ వెంకటేశ్ కోటలాంటి ఇంటిగోడలు చూడకుండా సంపద స్వరూపం అర్థం కాదన్నారు, కాబట్టి వెళ్లాను. మద్రాసు నుంచి విడిపోయాక ఏర్పడిన ఆంధ్రరాష్ట్రానికి రాజధాని కర్నూలు కాబట్టి, అప్పుడు తాత్కాలికంగా గుడారాలు వేసి పనులు నడిపించిన స్థలాన్ని చూసుకుంటూ వెళ్లాను. పూర్వస్థితిలోలాగా కర్నూలును రాజధాని చేయమని పట్టుబట్టడానికి కావాల్సినంత
చారిత్రక హేతువుండగా, సీమవాళ్లు ఎవరూ దాని ఊసు ఎందుకు ఎత్తడంలేదన్న
ప్రశ్న సమావేశాల్లోనే
వచ్చింది. ‘కానీ ప్రశ్నించగలిగేవాళ్లేరి?’ అన్న నిరాశే జవాబుగా ఎదురైంది. చివరగా, సాయంత్రం పూట- నక్షత్రాకార సాయిబాబాలయం పక్కన పారుతున్న తుంగభద్ర నీటిపాయలో కరిగిపోయిన సూర్యుడినీ చూశాను. థాంక్స్ టు విజయసారథి! బహుశా, ఇకముందునుంచీ కర్నూలు అంటే నాకు గుర్తుండబోయే
ఇమేజ్ ఇదే!
*
నిజానికి భావనలు చాలా బలహీనమైనవి. అయినాకూడా ఒక నిర్దేశిత సమయంలో అవి చాలా ప్రభావం చూపిస్తాయి కాబట్టి, మళ్లీ బలమైనవి కూడా! రెండు వేడి వేడి దోసెలు తిని, ఉడుకుడుకు చాయ్ తాగాక- మా పొద్దుటి సమావేశంలో ఒక విడత మొదలైంది. ‘రాయలసీమ కథ అస్తిత్వం: వైవిధ్యాలు, వైరుధ్యాలు’ మీద వెంకటకృష్ణ మాట్లాడారు. అక్కడి కథ అందుకోవలసిందీ చెప్పారు; సీమ కథ అనగానే కరువు తప్ప మరొకటి గుర్తుకురానివ్వకుండా చేసిన ‘తామందరినీ’ నిందించుకున్నారు. అలాగే సాఫల్యతను ప్రస్తుతించారు. చాలా ఉటంకింపులతో
ఆవేశంగా సాగిన ఆ మాటలు ఎక్కడ ఆగాయంటే… సీమరచయితలకు తగిన గుర్తింపు లేదని!
వెంకటకృష్ణ మాటలకు స్పందనగా నేను కొన్ని పాయింట్స్ ఏవో చెబుదామనుకున్నాను. ‘ఎందుకొచ్చిందిలే’
అని వదిలేశాను. సభాభయం ఒకటి ఉందిగా! పైగా నేనేమీ అకడెమిక్ కోణంలో చెప్పలేను. దీనికి అంత ప్రాధాన్యత ఉండదులే, అని కూడా నేను ఆగిపోవడానికి మరో కారణం. అయితే, తర్వాతి విడత చర్చలో, (ఈసారి కోడికూర, గోంగూర భోజనం తర్వాత- మనుషులు మాంసాహారులుగా, శాకాహారులుగా
వేరుపడటం ఏంటబ్బా అనుకున్నాం… నేనూ, నా పక్కనే కూర్చున్న దగ్గుమాటి పద్మాకరూ!) సుభాషిణి మాటల్లో కూడా ఇలాంటి భావనే వ్యక్తమైంది. తమ సీమకథకూ, సీమభాషకూ మన్నన లేదని!
వాళ్లు లేవనెత్తినట్టుగా ఈ రాయలసీమ కథకుల్ని ఎవరు గుర్తించాలి?
బహుశా, తెలంగాణవాళ్లు
సీమవాళ్లను కలుపుకొనే పోతారనుకుంటాను. మరి వీళ్లను గుర్తించ నిరాకరిస్తున్నది ఎవరు?
అలాగే, తెలంగాణవాళ్లు కూడా ఇన్నేళ్లుగా
మాట్లాడుతున్నది తమను ప్రధాన స్రవంతి సాహిత్యంలో చేర్చుకోరనే. రాయలసీమ వాళ్లు చెబుతున్న భాష సమస్యే తెలంగాణకూ ఉంది. రెండు ప్రాంతాలూ ఒకే బాధను ఎదుర్కొంటున్నాయి. మరి వీళ్లను గుర్తించాల్సింది ఎవరు? అది ఒక ప్రత్యేక సమూహమా?
(ఉత్తరాంధ్ర తరఫున ఎవరూ ఆ సమావేశంలో మాట్లాడలేదుగానీ వాళ్లకూ ఈ బాధే ఉందేమో! )
ఇక విషయాన్ని నేననుకున్నట్టుగా కోస్తావారివైపే
డ్రైవ్ చేస్తున్నాను.
ఇండ్లదిండ్ల ప్రకాశం, నెల్లూరు జిల్లాలవారికి కొన్ని మినహాయింపులున్నాయి. సీమతో వారికున్న సరిహద్దులవల్ల కావొచ్చు.
వీటిని తీసేస్తే మిగిలినవి ఉభయ గోదావరులు, గుంటూరు, కృష్ణా. అంటే, ఈ నాలుగు జిల్లాల గుర్తింపే అందరికీ కావాలా? సమావేశానంతరం, నలుగురం- అజయ్‌ప్రసాద్, జీఎస్ రామ్మోహన్…- సేదతీరుతున్నప్పుడు, గోదావరి వాడైన ఒమ్మి రమేశ్‌బాబుతో ఇదే విషయం నవ్వుతూ అన్నాను: ‘మాకందరికీ దండలు వేయాల్సిన చాలా పెద్ద బాధ్యత మీమీద ఉంది’.
మొదటే చెప్పాల్సిన డిస్‌క్లెయిమర్ ఇప్పుడు చెబుతున్నాను. నాది చాలా పరిమితమైన భాష, ప్రాంత జ్ఞానం. పైగా ఇదేమీ థియరీ కాదు. నా మానసిక అలజడిని తగ్గించుకోవడానికి నేను పూసుకుంటున్న లేపనం మాత్రమే.
ఒకరు మనల్ని గుర్తించాలి, అనుకోవడంలోనే
ఒక న్యూనత ఏదో ఉంది. ఇది భాషతో ముడిపడిన వ్యవహారంగా బయటికి కనబడుతోందంతే! ఎవరితో గుర్తింపబడాలనుకుంటామో వాళ్లు ఆర్థికంగానో, సాంస్కృతికంగానో బలవంతులై ఉంటారు. భాష అనేది ఆధిపత్యానికి ఒక రూపం మాత్రమే! అయితే, ఇదంతా చెప్పుకున్నంత కాంక్రీటుగా ఉండే విషయమేనా!
సమావేశాల్లోనే
ఒక రాత్రి- విశాలమైన గార్డెన్‌లో అందరమూ గుండ్రంగా కూర్చునివున్నాం…
ఇనాయతుల్లా మంచి నటుడు! ఏకపాత్రాభినయాలతో నవ్వించారు. దుర్యోధనుడికైతే చప్పట్లే చప్పట్లు!! ఆయన అనుకరించిన పల్లీయుల గొంతుల్లో ‘వచ్చాండా’, ‘పోతాండా’ లాంటి ఎన్నో మాటలు దొర్లిపోయాయి. అలాగే, కర్నూలు జిల్లాలోనివే అయిన నంద్యాల, ఆదోని యాసలు ఎలా వేరుగా ఉంటాయో మాట్లాడి వినిపించారు. అయితే, ‘రాయలసీమ యాస’ అని దేన్నయితే అనుకుంటామో, అక్కడి రచయితలెవరూ మాట్లాడలేదు. అందరూ ప్రామాణికభాష
అని నిందిస్తున్నదాన్నే మాట్లాడారు. అంటే ఏ యాస అయితే ఇనాయతుల్లా నోట్లోంచి రావడం వల్ల నవ్వు పుట్టిందో, ఆ దశను వీళ్లందరూ దాటేశారు. అందులో అసహజం ఏమీ లేదనే అనుకుంటాను.
*
నేను ఆరో తరగతి చదవడానికి మా ఊరినుంచి మేడ్చల్‌కు వచ్చాను. బడి ప్రారంభం కావడానికి ముందే, మామయ్య వాళ్లు వేసవి సెలవుల్లో మా ఊరికి వచ్చినప్పుడు నన్ను తోలుకొచ్చారు.
మళ్లీ నేను మా ఊరెళ్లింది దసరా సెలవులకే. ఆ ఆరేడు నెలల కొత్త వాతావరణం నన్నెలా మార్చిందంటే, ‘రాజిరెడ్డి బాగ శానికచ్చిండు; మన మాటే మాట్లాడుతలేడు,’ అన్నారు మా వదినలు. ‘అత్తన్నా’కు బదులుగా ‘వస్తున్నా’ అని బదులిచ్చివుంటాను. అదే వాళ్లు ప్రేమగా నిందించిన నా శానితనం!
ఇప్పుడు తెలంగాణ రచయితలు కూడా నిజజీవిత వ్యవహారంలో ‘అచ్చిన’ అనరు; ‘వచ్చిన’ అనే అంటారు. ఇందులో ఏది మరింత తెలంగాణ? పాతకాలపువాళ్లు,
ఇప్పటి యువకులు; చదువుకున్నవాళ్లు, చదువుకోనివాళ్లు; ఆ కులంవాళ్లు, ఈ కులంవాళ్లు; ఆ జిల్లావాళ్లు, ఈ జిల్లావాళ్లు; హైదరాబాద్‌తో సంపర్కం ఉన్నవాళ్లు, లేనివాళ్లు; ఇలా తెలంగాణ భాష ఎన్నో రకాలుగా విభజించబడివుంది.
అన్నింటినీ కలిపే అంతస్సూత్రం ఒకటి ఉంటూనే, మళ్లీ వేరుగా ఉండటం! ఇదే భాషలోని వైవిధ్యం.
నా వరకు నేను కనీసం నాలుగైదు రకాలుగా మాట్లాడుతాను.
అంటే మా ఊరికి వెళ్లినప్పుడు మా తాత, పెద్దనాన్న వరస వారితో ఒకలాగా మాట్లాడతా. కొంచెం చదువుకున్న వాళ్లతో ఒకలాగా, నాకు పరిచయమున్న తోటి తెలంగాణ ఉద్యోగులతో ఒకలాగా, ఇతర మిత్రులతో ఒకలాగా. కార్టూనిస్టు శంకర్‌తో ‘ఏమన్నా ఏడున్నవే,’ అంటాను. జూకంటి జగన్నాథంతోనూ,
దేశపతి శ్రీనివాస్‌తోనూ మొదటిసారి మాట్లాడినప్పుడు
కూడా నేను సార్ అనలేదు; ‘నమస్తేనే’ అని పలకరించాను. అదే, వాళ్లిద్దరికంటే ఎంతో ఎక్కువ పరిచయమున్న సురేంద్రరాజును ఇన్నేళ్లయినా
‘ఏమే, ఏందే’ అనలేదు. ఏ కొంత చనువు తీసుకోదలిచినా నేను ఏత్వం ఉపయోగిస్తాను. ఏత్వం ఉపయోగించడం, నా దృష్టిలో దగ్గరితనమూ, అదేసమయంలో కొంతమేరకైనా
తెలంగాణీయత!
అయితే, తుమ్మేటి రఘోత్తమ్ సార్‌ను ఏకవచనంలో సంబోధించలేను.
ఆయన కూడా ‘రాజిరెడ్డి గారు’ అనే పిలుస్తారు, రాజిరెడ్డి అంటే సరిపోతుందని చెప్పినా! అలాగే, తెలంగాణలో జన్మించని అన్వర్‌ను వయసుతో నిమిత్తం లేకుండా ‘ఏం సార్, ఎక్కడున్నారు?’ అని పలకరిస్తాను.
వయసులో పెద్దవాళ్లయినప్పటికీ తెలంగాణలో పుట్టని మాధవ్ శింగరాజుతోగానీ, నరేష్ నున్నాతోగానీ, అనంతుతోగానీ వాళ్లు నాకు పరిచయమైన తొలిరోజునుంచీ
ఏకవచనంలోనే మాట్లాడుతున్నాను.
వాళ్లతో ఈ చనువు తీసుకోవడానికి కారణమైందేమిటో
నాకు అంతుపట్టదు. అదే చినవీరభద్రుడితోనో, వి.చంద్రశేఖరరావుతోనో మాట్లాడినప్పుడు,
నా గొంతు మరింత మర్యాదను అరువు తెచ్చుకుంటుందనుకుంటాను!
అవతలివారిని
బట్టి, నా నాలుక ‘వచ్చిండ్రా’ అనేది ‘వచ్చారా’ అనేస్తుంది. ఈమాత్రమేనా యాసల గొడవ అనిపిస్తుంది.
గొడవ స్థానంలో లొల్లి రాయలేకపోవడం కూడా ఒక గొడవ! అంతోటి కాళోజీ కూడా ‘నా గొడ’వే అన్నాడుగానీ
‘నా లొల్లి’ అనలేదు.
నా భార్య మొన్నోసారి మావాణ్ని ‘పోయిన’ బదులుగా ‘వెళ్లాను’ అనిపిస్తోంది. ‘ఏందే?’ అంటే, పార్కులో ఒకామెకు అలా అంటే అర్థం కాలేదట! ఆమెకు అర్థంకాకపోతే రెండ్రోజుల్లో
అలవాటవుతుందిలేగానీ అంత నాలుకను మలుచుకోవాల్సిన పనిలేదని చెప్పాను. మరి ఈ తెలంగాణ-ఆంధ్ర స్పృహ లేనప్పుడు, నాకున్న ఆంధ్ర రూమ్మేట్స్ సాయితోగానీ, సుధాకర్‌తోగానీ నేనెలా మాట్లాడానో, అసలు వాళ్లు నాతో ఎలా సంభాషించారో నాకు గుర్తులేదు. ఈ స్పృహ జొరబడ్డాక, నా నాలుకను ఎక్కడ స్థిరం చేసుకోవాలో తెలియక కొంత తికమకపడ్డాను.
అందుకే ఒక్కోసారి నా నాలుక మాటల్ని కాక్‌టెయిల్ చేస్తుంది. డబుల్ యాక్షన్ చేస్తుంది.
నిజానికి ఒక మనిషికి నాలుగు నాలుకలు ఉండటం… తన భాష తాను మాట్లాడలేకపోవడం
కూడా న్యూనతే! కానీ ఏది నా ఒరిజినల్ భాష? అది ఎక్కడుంది? ఇప్పుడు నేను రాస్తున్నది కూడా ఏ భాష? మాట్లాడినట్టుగా రాయాల్సివచ్చిన
‘పాత్రోచిత సందర్భం’ అయితే తప్ప… లేదంటే ఈ ఆర్టికల్‌లో మీరు చదువుతున్నట్టుగానే రాస్తున్నాను.
ఆ పాత్రోచితం అనుకునేదాన్ని కూడా నేను తెలంగాణ యాస అనడానికి సాహసించను. అది మా నర్సింగాపురం యాస మాత్రమే!
*
మావాణ్ని స్కూల్లో వేస్తున్నప్పుడు, పర్మనెంట్ అడ్రస్ రాయాల్సివచ్చింది. డిస్ట్రిక్ట్:
కరీంనగర్ అని రాసింతర్వాత, స్టేట్: ‘ఎ’ అని రాయబోయి, ‘టి’తో ప్రారంభించాను. కొత్త సంవత్సరపు తొలివారంలో అలవాటుగా పాత ఏడాదే వేస్తుంటాంకదా,
అలాగ!
ఇప్పుడు తెలంగాణ రాష్ట్రం ఏర్పడింది కాబట్టి, ‘అండి’, ‘గారు’ పోవాలని నేను కోరుకోవడం లేదు. అది రిఫైన్డ్ లాంగ్వేజ్. నా వయసువాళ్లు ఎవరైనా మా బాపును ‘రాంరెడ్డీ’ అని పిలిస్తే నా ప్రాణం చివుక్కుమంటుంది.
ఏకవచనాన్ని ఏకవచనంలా కాకుండా పలికించడం చాలామందికి తెలియదు. ‘ఓ పెద్దబాపు ఎటువోయినవే?’, ‘ఓ బావా కనవడుతలేవేంది?’, ‘మామా ఎట్లున్నవే’… అన్నీ ఏకవచనమే. కానీ పిలుపులో ఆత్మీయత ఉంది. అయితే, మనకు వరుస తెలియనివారితో కూడా వ్యవహారం చేసే జీవనశైలిలోకి ప్రవేశించాం
కాబట్టి, మర్యాదను ప్రకటించడానికి నిర్దిష్టమైన రూపం కావాలి. ఆహారమూ, వ్యవహారమే కదా మన నాగరికతను తెలియజేసేవి!
ఆహారం గురించి కూడా రెండు మాటలు చెప్పాలి. మా ఇంట్లో(ఊళ్లో) పప్పుచారు తప్ప నాకు సాంబారు తెలీదు. హైదరాబాద్ వచ్చేదాకా నేను ఇడ్లీ, దోశ చూడలేదు. ఇప్పటికైనా ఈ రెండూ నా పిల్లలమ్మ చేస్తుందేగానీ మా అమ్మ చేయదు. అమ్మ చేసేవల్లా సర్వపిండి, ఉప్పుడువిండి, వరిరొట్టె, అట్లు. ఇవన్నీ నాకిష్టమే. అయినంతమాత్రాన ఇడ్లీ తినడానికి నాకు ఎందుకు అభ్యంతరం ఉండాలి?
నేను చిన్నప్పుడు అంగూర్లు తినేవాణ్ని. మా అత్తమ్మ మమ్మల్ని చూడ్డానికి వచ్చినప్పుడు కేలాపళ్లు తెచ్చేది. ఇక నాకు డబల్‌రొట్టె అయితే దానికోసం జ్వరాన్ని కోరుకునేంత ఇష్టం. ఇప్పుడా పదాలు వాడే మా అత్తమ్మల తరం పోతోంది. అందుకే, నేను నా పిల్లలకు అంగూర్లకు బదులుగా ద్రాక్షల్ని
తినిపిద్దామనుకునేలోపే, వాళ్లు గ్రేప్స్ కోసం మారాం చేస్తున్నారు. హిందూ పేపర్ మాస్టర్‌హెడ్ మీది బొమ్మను చూసి బడికి వేయని చిన్నోడు ఏనుగనీ, స్కూలుకు వెళ్తున్న పెద్దోడు ఎలిఫెంటనీ కొట్లాడుతున్నారు. తెలుగు భాషే మునిగిపోతున్న స్థితిలోవుంటే,
ఏ నిర్దిష్ట రూపమూ లేని తెలంగాణ భాష ఇంకెలా మనగలుగుతుంది?
నాకు కొంతకాలం ‘ఆనిగెపుకా’యే అనాలన్న పట్టింపుండేది. సొరకాయ అనకుండా ఉండటానికి ప్రయత్నించేవాణ్ని. కానీ ఇప్పుడది చాలా మామూలుగా నోట్లోకి వచ్చేస్తోంది. ఇది రుద్దడమే అనుకుందాం. అసలు ప్రతిదీ రుద్దడమే. మన భాష, మన మతం, మన ఆహారపుటలవాట్లు, ప్రాంతపు స్పృహ, సంప్రదాయాలు, దేశభక్తి, అంతెందుకు, చివరికి మన పేరు కూడా! అలవాటయ్యేకొద్దీ ఏదైనా మనదవుతుంది. కనీసం ఒక తరంలో రుద్దింది, తర్వాత తరానికి ‘వాళ్ల’దయిపోతుంది.
ఉర్దూ రాజ్యమేలితే చచ్చినట్టు ఉర్దూ నేర్చుకుంటాం. ఇంగ్లీషు ఏలుతోంది కాబట్టి దాన్ని నేర్చుకుంటున్నాం.
ఒక కృష్ణా జిల్లా అమ్మాయి, రాయలసీమకు చెందిన మా భారతి మేడమ్ మాటల్ని అనుకరించడం నేను విన్నాను. అందుకే కోస్తాధిపత్యాన్ని అబద్ధం అనాలనే ఉంది నాకు. ఎందుకంటే కోస్తావారిలో కూడా అందరి భాషా ఒకటే అయే అవకాశమే లేదుకదా! అది కూడా పేదలుగా, ధనికులుగా, పల్లీయులుగా, నగరవాసులుగా,
కులాలుగా, జిల్లాలుగా విభజించబడే ఉంటుంది కదా! అసలు ప్రమాణం అనుకునేదే ఒక ప్రమాణంలోకి ఒదిగేది కాదు. దీన్ని ఇలాగే అంగీకరిస్తే, ఇక ఈ ఐటెమ్ చెప్పవలసిందేదో చెప్పకుండానే
ముగిసిపోతుంది.
మరి వెంకటకృష్ణ పెయిన్ అబద్ధమా? తెలంగాణ మిత్రుల వాదన నిజం కాదా? అంతెందుకు, నాకు నేను నాలుగు నాలుకలుగా చీలిపోయిందంతా ఊరికే జరిగిపోయిందా?
నేననుకోవడం- ఇదంతా కూడా ఒక ప్రాక్టికల్ వాల్యూతో ముడిపడివుంటుంది.
ఆ విలువే మన జీవితాన్నీ, ప్రపంచాన్నీ
నడుపుతుంది. మాకు ఆతిథ్యమిచ్చిన ‘ఇండస్ పబ్లిక్ స్కూల్’ ముందుభాగంలో ‘జీపీఏ 10/10’ సాధించిన పదో తరగతి విద్యార్థిని ముకుంద ప్రియ పేరు, ఫొటోతో కూడిన ఫ్లెక్సీ వేలాడదీసివుంది. బహుముఖీనంగా
ఉండే ప్రాక్టికల్
వాల్యూకు ఇదొక రూపం. ఏ తల్లో ఆ పాపలాగే తన కూతురినీ చదివించాలనుకుంటుంది. ‘సమాజం’ ఏయే కారణాలవల్ల ఏయే విలువల్ని పోషిస్తుందో, అవే కారణాలవల్ల మిగిలినవాళ్లందరూ వాటిని అందుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తారు. అలా తెలుగువారందరికీ బహుశా ఆ ప్రాక్టికల్ వాల్యూ కోస్తా దగ్గర ఉందేమో! ఇదే ప్రపంచం మొత్తానికైతే ఆ వాల్యూ అమెరికా దగ్గర ఉండొచ్చు. అందుకే ప్రపంచదేశాలు
అమెరికాను అనుసరించినట్టుగానే, మిగిలిన తెలుగు ప్రాంతాలు కోస్తాను అనుకరించక తప్పదేమో! ఇందులో మంచీ లేదూ చెడూ లేదు. అనివార్యం! రేపెప్పుడైనా ఇదంతా మారిపోయి, ఇంకో విలువ పైకితేలితే లోకం దాన్నే అనుసరిస్తుంది. ఆ విలువ ఎలా, ఎందుకు, ఎవరివల్ల పైకి లేస్తుందన్నది నమోదుకాబోయే
చరిత్ర!
(జూన్
2014లో రాసిన
ఆర్టికల్)
-పూడూరి
రాజిరెడ్డి
మీ మాటలు
“ ‘సమాజం’ ఏయే కారణాలవల్ల ఏయే విలువల్ని పోషిస్తుందో, అవే కారణాలవల్ల మిగిలినవాళ్లందరూ వాటిని అందుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తారు. అలా తెలుగువారందరికీ బహుశా ఆ ప్రాక్టికల్ వాల్యూ కోస్తా దగ్గర ఉందేమో! ఇదే ప్రపంచం మొత్తానికైతే ఆ వాల్యూ అమెరికా దగ్గర ఉండొచ్చు. అందుకే ప్రపంచదేశాలు అమెరికాను అనుసరించినట్టుగానే, మిగిలిన తెలుగు ప్రాంతాలు కోస్తాను అనుకరించక తప్పదేమో! ఇందులో మంచీ లేదూ చెడూ లేదు. అనివార్యం! రేపెప్పుడైనా ఇదంతా మారిపోయి, ఇంకో విలువ పైకితేలితే లోకం దాన్నే అనుసరిస్తుంది. ఆ విలువ ఎలా, ఎందుకు, ఎవరివల్ల పైకి లేస్తుందన్నది
నమోదుకాబోయే చరిత్ర! ” —
కొన్ని భాషలు , సంస్క్రుతులు గుర్తింపు లేకుండా పోతున్నాయి అనుకునే వారంతా ఆలోచించవలసిన విషయం అనిపిస్తోంది !
మన భాషా సంస్కృతులు నిలబెట్టుకోవాలంటే వెనకటి వ్యవస్థలోనే/పుట్టిన ఊరులోనే ఉండాల్సి వస్తుంది. అందరితో పాటు అభివృధ్ధి చెందాలంటే/పోటీ పడాలంటే వెనకటిదంతా వదిలేయాల్సి వస్తోంది. ఇది కొంత సంక్లిష్టంగానే అనిపిస్తోంది.
ఇందులో సంక్లిష్టత యేమీ లేదు. మనుషులు తమ బ్రతుకుదెరువు కోసం వెతుకులాడే క్రమం లో భాషా , సంస్క్రుతుల ఆలోచన వుండదు. ఆర్థికంగా స్థిరపడితేనో , లేక జీవితంలో అన్ని రకాలుగా ఓడిపోయినపుడో యివి అన్నీ గుర్తుకు వస్తాయి.
రాజిరెడ్డి గారు
మన సోకాల్డ్ సాహిత్యకారులు అమెరికాను వ్యతిరేకించినట్టు
కోస్తాంధ్రను వ్యతిరేకించనక్కర్లేదు. మీరు పొరపాటున ఆధిపత్యానికి అమెరికాను, కోస్తాంధ్రను ముడిపెట్టినట్లున్నారు. కోస్తాంధ్రలో కూడా మండలానికో మాండలికం ఉంది. అది రాతకు అంత తేలికగా లొంగేది కాదు. విని చూసి తీరవల్సిందే. నక్కా విజయరామరాజు వంటి కొద్దిమంది మాత్రమే దాన్ని పట్టుకోగలిగారు. అంత చిన్న కోస్తాలోనే భిన్న సంస్కృతులున్నాయి. ఒక్క గుంటూరు జిల్లాలోనే పలనాడు ఒక రకంగా ఉంటే తెనాలి, బాపట్లవైపు మరొక రకంగా ఉంటుంది. కృష్ణాజిల్లాలో తిరువూరు నూజువీడు ఒకరకంగా ఉంటే దివిసీమ భాషా సంస్క్రుతి వేరేగా ఉంటుంది. గోదావరిలో ఏజెన్సీ ఒకరకంగా ఉంటే కోనసీమ మరోలా ఉంటుంది.
నా మనవి ఏమంటే మనందరం ఆధిపత్య కులాల భావజాలాన్ని ప్రాంతానికంతటికీ అన్వయిస్తున్నాం.
గుంటూరు, గోదావరి జిల్లాలలో దళితులు లేరా. దూదేకులు లేరా? దళిత క్రిస్టియనులు లేరా? పల్లీయుల భాష లేదా?
ప్రాంతాలను గుడ్డిగా ద్వేషించకండి మిత్రులారా…
వెంకట్ గారూ లామకాన్ లో విన్నదంతా అప్పజెప్పేస్తే
ఎలా :)
” నావరకు నేను కనీసం నాలుగైదు రకాలుగా మాట్లాడతాను ”- బాగా చెప్పారండీ. దాన్ని గుర్తించగలగటం
గొప్పసంగతి . వ్యాసం ముగింపులో చెప్పినమాటలు చాలా నిజం- పూర్తిగా వెనక్కిపోవటం దాదాపు అసాధ్యం , కొత్త బాటేదో పడతామంతే.
రాజి రెడ్డి గారు,
మీ పోస్ట్ చాల బావుంది….ఆలానే అందులో చాల వాస్తవం కూడా వుందనిపిస్తుంది….ఆలోచించాల్సిన విషయమే సుమా……………పరిస్తితులను బట్టి మన ప్రవర్తన మారడం సహజమేనేమో .అభినందనలు
5.
Visweswara
Prasad says:
మనసులో ఉన్నది ఎంత పచ్చిదైన (అది సరైనదా కాదా అన్న తార్కికాన్ని పక్కన పెడితే) దానిని నిర్మొహమాటం గా మీరు చెప్పే విధానం నాకు చాలా ఇష్టం. బహుశా అందరు అలానే ఉండాలనుకుంటారు,
కాని ఒక ముసుగు కప్పు కుంటాము సమాజానికి సంశయించి.
నేను మీ అభిమానిని రాజి రెడ్డి గారు. మొన్న రవి వీరేల్లి గారు వచ్చినపుడు మీతో పరిచయం కలిగించమని అడిగాను. కాని సమయాభావం వల్ల కుదరలేదు. మీరు అవకాశం ఇస్తే ఒక సారి కలవాలి మిమ్మల్ని.
రాజీ … నీ బాధంతా అర్థం చేసుకున్నా. ఎదుటి వాళ్ళ భాష మనకు, మన భాష ఎదుటివాళ్ళకూ అర్థమయితే చాలు . అదే ప్రామాణిక భాష . మనలోని భావాలు ఎదుటి వారిలో కనిపించినప్పుడు మనలో ఎగసిపడే భావోద్వేగమే “స్పందన” అయినట్టు , మన మాట ఎదుటి వాళ్ళకు అర్థమయినదే “ప్రామాణిక ” భాష అనుకుంటే సరిపోదా ? నీ నర్సింగాపురం భాష నీకు ప్రామాణికం అయినట్టే ఎవరి నోటి నుండి వెలువడే భాష వాళ్ళకు ప్రామాణికం.
గంతే … ఇంకొకరు ఏమనుకుంటే ఏంది పిలగా … ఊకె ఏందీ రుస రుస ఆయ్!
ఆహారం, భాష, దుస్తులు …. ఇవి ఆయా ప్రాంతాల సంస్కృతితో ముడివడిన సంగతులు. ఈ విషయం లోతు ‘సంస్కృతి ‘ అనే పదాన్ని అర్ధం చేసుకోవటంలోనే ఉంది. సంస్కృతులు అనేవి యధాతధంగా వాటి స్థానంలో అవి ఉన్నపుడు ఒకటి గొప్పా కాదు, మరొకటి చెడ్డా కాదు. వేటికవే ప్రత్యేకత కలిగినవి. ప్రజల సర్వతోముఖ అభివృద్ధితో ముడిపడి ఉన్నంతవరకు ఏ సంస్కృతి అయినా గొప్పదే. కానీ వచ్చిన చిక్కంతా చరిత్ర ఎక్కడి సంస్కృతిని అక్కడే ఉంచలేదు. ఇప్పుడు భారత దేశ ఎల్లలు దాటి ఈ విషయాన్ని పరిశీలిస్తే .. వ్యాపార వాణిజ్యాలతో పాటు, పాత వలస పాలన, ఆధునిక సామ్రాజ్యవాద దోపిడి లాంటి ఆర్ధిక ఆధిపత్య కార్యకలాపాలు ప్రపంచంలోని వివిధ సంస్కృతులు పరస్పరం ఇచ్చి పుచ్చుకోవటానికి,
సంభాషించుకోవటానికి, సమ్మిళితం కావడానికి దారి తీసింది. అయితే ఆధిపత్య వర్గాలకు చెందిన సంస్కృతి డామినేట్ చేయటానికి ప్రయత్నించినపుడు ఘర్షణ తప్పదు. ఇడ్లీ, దోసెల నుండి బయటపడి పిజ్జా, బర్గర్ల లోకి లాగుతున్నారు. తెలుగులో ఉన్న అన్ని మాండలీకాలు పక్కన పడేసి ఇంగ్లీషే శరణ్యమంటున్నారు. సాంప్రదాయ దుస్తుల నుండి వాళ్ళ జీన్స్ లోకి తరుముతున్నారు.
ఆహారం, భాష, దుస్తులు అన్నీ వాళ్ళ వ్యాపార అవసరాలకు అనుగుణంగా యూనివర్సల్ చేసే ప్రయత్నం (ఇక్కడ ప్రపంచీకరణ, సాంస్కృతిక సామ్రాజ్యవాదం అనే పదాలు వాడక తప్పదు) జరుగుతున్నపుడు
ఆగ్రహం, ఘర్షణ ఆయా సమాజాల్లో సహజమే.
అయితే పాత కొత్తల మధ్య సంఘర్షణ ఎప్పుడూ తప్పదు. సంఘర్షణ జరిగితేనే మెరుగైన అంశం బైటికి వచ్చి అభివృద్ది వైపుకి సమాజాన్నినడిపిస్తుంది. అలాగే ప్రపంచీకరణ యుగంలో స్థానికం, పరాయిల మధ్య సంఘర్షణ అనివార్యం. ఈ సంఘర్షణలోంచి పుట్టే మెరుగైన అంశాలను, అవి ఏవైపు నుండి వచ్చినా, స్వీకరించాల్సిందే.
అయితే ప్రజాస్వామిక విలువలకు, సమానత్వ భావాలకు ఏది విలువ ఇస్తుందో అదే గొప్పది, అదే మెరుగైనది, అదే ఆధునికమైనది. కొత్తకు పునాది పాతే కనుక రెండింటిలోనూ ప్రజాస్వామిక విలువలకు, సమానత్వ భావనలకు విలువ ఇచ్చేవి ఉంటాయి. వాటిని కాపాడుకుని ఆ విలువలకు వ్యతిరేకంగా ఉన్నవాటిని తిరస్కరించటమే నేటి మనిషి కర్తవ్యం. ఆ మాటకొస్తే ఏ కాలంలోనైనా, సంస్కృతి రీత్యా, మనిషికి కర్తవ్యం ఇదే. పాతలోంచి ‘మంచి ‘ని నిలుపుకొని కొత్తలోని అభివృద్ధిని ఆహ్వానించాలి.
రామా సుందరి గారూ
మీరు తెలుగులో రాయడానికి ప్రయత్నిచ వచ్చు గదా. పారిభాషిక పదాలు వాడి పై చేయి తీసుకోవాలనుకోవడం
ఎందుకూ?
~~~ అయితే ఆధిపత్య వర్గాలకు చెందిన సంస్కృతి డామినేట్ చేయటానికి ప్రయత్నించినపుడు ఘర్షణ తప్పదు.~~~
మీరన్నది కరెక్ట్. నిమ్న కులాల వారికి విద్య ను దూరం చేయడానికి బ్రాహ్మణులు భాషను ప్రామాణీకరించారు.
అకశేరుకాలు సకశేరుకాలు అంటూ బెదరగొట్టి భయ పెట్టారు. వాళ్ళు నాలుగు తెలుగు ముక్కలు నేర్చుకొనే సరికి వోడలు ఎక్కి ఇంగ్లాండు వెళ్ళి ఇంగ్లిష్ నేర్చుకొని వచ్చి ప్లీడరీ గ్రహించి పామరులను నానా హింసలు పెట్టారు. ఈ పునాదితో ఇవ్వాల్టికీ IAS లలో ప్రధాన భాగం ఆక్రమించి (చూ. అరుంధతి రాయ్ వ్యాసం) దేశాన్ని పరొక్షంగా తమ ఆధిపత్యం కింద తీసుకుని వున్నారు.
ఈ ఘర్షనే మొదటి ప్రయారిటి.
సాహిత్యంలో కూడా అంతే.
మరో సంగతి. కొలకలూరి ఇనాక్ కు పద్మశ్రీ వచ్చినప్పుడు `మరోసారి ఇనాక్ కథలు` శీర్షిక మీరు నిర్వహించి వుంటే నేను చాలా సంతోషించి వుండే వాణ్ణి. ఆధిపత్య వర్గాలకు చెందిన సంస్కృతి డామినేట్ చేయటం అంటే అదే.
>> ఒకరు మనల్ని గుర్తించాలి, అనుకోవడంలోనే ఒక న్యూనత ఏదో ఉంది. ఇది భాషతో ముడిపడిన వ్యవహారంగా బయటికి కనబడుతోందంతే! ఎవరితో గుర్తింపబడాలనుకుంటామో వాళ్లు ఆర్థికంగానో, సాంస్కృతికంగానో బలవంతులై ఉంటారు. భాష అనేది ఆధిపత్యానికి ఒక రూపం మాత్రమే! <<
ఈ వాక్యాలు ఎంత నిజం కదా ? ఒక వ్యక్తి మాత్రమే కాదు ఒక పూర్తీ సమాజపు అస్తిత్వం అంతా ఆ పదాల్లో కనిపిస్తుంది .
మీ వ్యాసం బాగుంది అనే కంటే ఆలోచింప చేసేదిగా ఉంది.
చాలా మంచి వ్యాసం. ఆలోచింపచేలా ఉంది.
రాజి రెడ్డి గారూ! వ్యాసం చాలా బాగుంది. ముఖ్యంగా భాషపట్ల మీ దృక్పథం నచ్చింది. చర్చల్లో పాల్గొనే అర్హత, అనుభవమూ రెండూలేనివాణ్ణి, కానీ వ్యాసం చదివాక నా అభిప్రాయాన్ని
కూడా పంచుకోవాలనిపించి
వ్రాస్తున్నా. నేనుద్యోగంలో చేరిన కొత్తల్లో తిరుపతినుండి వచ్చిన ఒక కొలీగ్ వుండే వాడు. ఛాలా కాలం కలసి పనిచేసినా ఎప్పుడు అతని ప్రాంతీయతని గుర్తించలేదు. ఒకసారి వాళ్ళ ఇంటినుంది అమ్మో, అన్నో ఎవరో ఫోన్ చేసారు. వెంటనే అతని మాట్లాడే యాస మారిపోయింది. ఆ సంభాషణ అయ్యేంతవరకు నేను నోరుతెరచి చూస్తూనే వున్నా. నాకెందుకో ఆ సంభాషణలో, యాసలో ఒకలాంటి ఆత్మీయత కనిపించింది. ఆతర్వాతే మిగతా వారిని గమనించటం మొదలుపెట్టాను.
ప్రతి యాసలోనూ నాకు వారి ఆత్మీయత, నిజం చెప్పాలంటే ఆత్మ కనిపించింది. ఇక కోస్తా భాషల విషయానికొస్తే అది కేవలం పుస్తక భాష. (ఇదే విషయం ఇంతకుముందెవరో
కూడా అన్నట్లు గుర్తు, పేరు గుర్తులేదు క్షమించాలి) ఆ సంభాషణలో నాకు ప్రతేకించి విడిగా ఆత్మీయత కనబడదు. నేనూ అక్కడి వాడినే మరి.
ఇక మనం ప్రాంతీయ భాష అంటున్నది చాలావరకు ఉచ్చారణను దృష్టిలో పెట్టుకునే. పల్లీయుల ఉచ్చారణకీ, అదే చదువుకున్న వారి ఉచ్చారణకీ ఖచ్చితంగా బేధం వుంటుంది. ప్రాంతీయంగా కొన్ని కొన్ని పర్యాయపదాలు కొన్ని కొన్ని చోట్ల వాడుతు వుంటారు. సొరకాయని ఆనపకాయ అన్నట్లుగా. నా నాలుక నాలుగు భాషలు మాట్లాడుతుందని
మీరన్నది కొంతవరకు అవసరం, అనివార్యం రెంటికీ మించి సంస్కారం. ఒక తెలుగు రాని పరాయి రాష్ట్రీయుడితో మాట్లాడాలంటే మాధ్యమంగా హిందీనో, ఇంగ్లీషునో వాడతాం. ఎందుకంటే మనభావమో, బాధో వాడికి అర్థం కావాలి కాబట్టి. అంతమాత్రానా మనభాష పనికిరానిదైపోదుకదా. నేను గమనించినంతవరకూ
చదువుకున్న కోస్తా వారిలో కంటే పల్లీయులదగ్గ, ఇతర ప్రాంతీయులదగ్గరా ఎక్కువ సంస్కృత పదాలు వింటూవుంటాం. ఎంతచదువుకున్నవారైనా అక్కడ ఒక్ హోల్ ని చూస్తే చిల్లు అనో, ఇంకా పచ్చిగా బొక్క అనో అనేస్తారు అదే పల్లీయులైతే రంధ్రం అంటారు. ఇలాంటి వుదాహరణలు చాలా చెప్పచ్చు. సుబ్బిగాడు సుబ్బారావైనట్లు
నాగరికత పెరిగినప్పుడు
భాషా మారుతుంది. గొప్ప గొప్ప తెలుగు రచనలు ఈ నాలుగు గోడలమధ్యనే వుండిపోవటానికి కారణం వాటిని ఒక సంధాన భాష లొకి (కామన్ ల్లంగ్వేజ్ ఇంగ్లీష్ లాంటి) తీసుకురానందుకే. రవీంద్రుని గీతాంజలికి నోబుల్ బహుమతి వచ్చిందికూడా ఆయన ఇంగ్లీషు అనువాదానికే కానీ బెంగాలీ మాతృకకు కాదు. మనగోడు అందరికీ అర్థమవ్వాలంటే అందరికీ అర్థమయ్యె భాష అవసరమే మరి.
రమాసుందరి గారూ
మీరు తెలుగులో రాయడానికి ప్రయత్నిచ వచ్చు గదా. పారిభాషిక పదాలు వాడి పై చేయి తీసుకోవాలనుకోవడం
ఎందుకూ?
~~~ అయితే ఆధిపత్య వర్గాలకు చెందిన సంస్కృతి డామినేట్ చేయటానికి ప్రయత్నించినపుడు ఘర్షణ తప్పదు.~~~
మీరన్నది కరెక్ట్. నిమ్న కులాల వారికి విద్య ను దూరం చేయడానికి బ్రాహ్మణులు భాషను ప్రామాణీకరించారు.
అకశేరుకాలు సకశేరుకాలు అంటూ బెదరగొట్టి భయ పెట్టారు. వాళ్ళు నాలుగు తెలుగు ముక్కలు నేర్చుకొనే సరికి వోడలు ఎక్కి ఇంగ్లాండు వెళ్ళి ఇంగ్లిష్ నేర్చుకొని వచ్చి ప్లీడరీ గ్రహించి పామరులను నానా హింసలు పెట్టారు. ఈ పునాదితో ఇవ్వాల్టికీ IAS లలో ప్రధాన భాగం ఆక్రమించి (చూ. అరుంధతి రాయ్ వ్యాసం) దేశాన్ని పరొక్షంగా తమ ఆధిపత్యం కింద తీసుకుని వున్నారు.
ఈ ఘర్షనే మొదటి ప్రయారిటి.
సాహిత్యంలో కూడా అంతే.
మరో సంగతి. కొలకలూరి ఇనాక్ కు పద్మశ్రీ వచ్చినప్పుడు `మరోసారి ఇనాక్ కథలు` శీర్షిక మీరు నిర్వహించి వుంటే నేను చాలా సంతోషించి వుండే వాణ్ణి. ఆధిపత్య వర్గాలకు చెందిన సంస్కృతి డామినేట్ చేయటం అంటే అదే.
భాషకీ ప్రాంతానికీ గట్టి లింకుందని నేననుకున్నది నిజమేనని తెలిసింది!
ప్రాంతం,భాష,సాంప్రదాయం – ఇవే మనిషి ఆస్తిత్వ త్రిగుణాలు కాబోలు?
