అంతకుముందు కూడా మానస (Manasa Chamarthi) తెలుసు, రవి వీరెల్లీ (Ravinder Verelly) తెలుసు. కానీ మనుషుల నిజ విలువల్ని అంచనా వేయడంలో నేను మొద్దబ్బాయినే. నాకు నచ్చేది నాకు నచ్చుతోందని గుర్తు పట్టడానికి కూడా టైమ్‌ తీసుకుంటాను. కానీ ఏదో ఒక రోజున వాళ్ల ఉనికిల తాలూకు అసలైన సాక్షాత్కారం కలుగుతుంది. ఇక నేను వారిని మనసారా స్వీకరించకుండా ఉండలేను. అలాంటిది నాకు రవి కవిత్వ సంపుటి ‘కుందాపన’ మీద ‘ఈమాట’లో మానస రాసిన ‘ఐదు కవితలు’ పరిచయ వ్యాసం (డిసెంబర్‌ 2017) చదివాక కలిగింది. ముఖ్యంగా అందులోని ‘చిన్నోడి అమ్మ’ కవిత చదివాక. దీనివల్ల ఏకకాలంలో మానస ఒక చక్కని విమర్శకురాలిగా, రవి ఒక నిక్కమైన కవిగా కనబడ్డారు. అప్పట్నుంచీ రవిని తలుచుకుంటే నాకు సీతాకోక రెక్కలు గుర్తొస్తాయి. అతడిది ‘కోమల దుఃఖం’. ఇంతవరకే అయితే ఇది రాయాలని నాకు స్ఫురించకపోవును. ఆ తర్వాతి కాలంలో మానస తన లోపలి జీవనదుల్లో మునకలేసే ‘పరవశ’గానూ నాకు అర్థమయ్యారు. ఎలాంటి భావకవి! అందుకే ఈ ఉమ్మడి రైటప్‌. వాళ్లిద్దరూ ఈ ప్రపంచపు మరో మూలన ఉన్న నా సాహిత్య సహచరులు.
(Posted in fb on 15th July, 2023)
No comments:
Post a Comment